Czerwona jak krew wściekłych ludzi, podniesiona flaga zmian. Opowieść o rewolucji i tym, za co jest się gotowym umrzeć”,Les Miserables” – wydanie szkolne w Hayfield Secondary School nakręcił klasyczny pokaz sprawiedliwości, jakiej odmawia się bohaterom.

“Nędzny” został zaadaptowany w 1980 roku przez Claude-Michela Schönberg, Alain Boublil i Jean-Marc Natel na podstawie powieści Victora Hugo z 1862 roku. “Nędzny” to rewolucyjny francuski dramat opowiadający o życiu i czasach niejakiego Jeana Valjeana. Po 19 latach spędzonych w więzieniu za kradzież bochenka chleba Valjean zostaje zwolniony i robi wszystko, co w jego mocy, aby odkupić winy we Francji, która teraz kipi rewolucyjnymi ideami.

Will Johnson grał Valjeana przez dziesięciolecia jego życia, zręcznie pokazując, jak zmienia się w dążeniu do odkupienia. Johnson wniósł na scenę różnorodność, wcielając się w postać, która w płynny i naturalny sposób może przejść od tragedii do słusznej wściekłości. Johnson dodał także ogromnej godności dorosłemu Valjeanowi w akcie drugim, pomnożonym przez mocny i wyrazisty wokal w piosenkach takich jak „Bring Him Home”. To poczucie godności było najbardziej widoczne w intensywnych stosunkach między Valjeanem a jego policyjnym prześladowcą Javertem.

Javert, grany przez niezłomną Sunyę Supanklang, był pozornie stojącym w stagnacji przeciwieństwem zmieniającej się moralności Valjeansa. Skupiony wyłącznie na pościgu i prawie, Supanklang przywrócił bohaterowi trawionemu gniewem chwalebne życie. Supanklang połączył fanatyzm Javerta z intrygującą głębią charakteru, rozpadając się, ukazując głęboko zakorzeniony żal w piosenkach takich jak „Javert’s Suicide”.

Ten pościg sprowadził ich obu na ścieżkę grupy studenckich rewolucjonistów walczących o wolną Francję. Ich przywódca Enjolras (Carter Elliff) miał imponujący wokal, który ugruntował jego pozycję, podczas gdy rozdarty Marius (Aaron Guerrero) dał rozdzierający serce obraz konieczności wyboru między obowiązkiem a miłością.

Już imponujący zestaw szczegółowej francuskiej wioski i wybiegu zbudowanego przez studentów wokół orkiestry został wyrzucony z wody w akcie drugim przez gigantyczną barykadę zaprojektowaną przez Madison Beisner i Sama Rutledge’a. Wypełniająca prawie całą scenę konstrukcja nie tylko sprawiała wrażenie realistycznie skonstruowanej, ale mogła się na scenie obracać, pokazując każdy najdrobniejszy szczegół. Godna uwagi była także praca Megan Rigsbee i Marleya Petersona nad oświetleniem serialu, wykorzystująca kolorowe światła, aby odzwierciedlić emocje reprezentowane przez określone sceny.

Kończąc się zapadającym w pamięć obrazem wszystkich, którzy stracili życie podczas próby buntu, utalentowana obsada, ekipa i orkiestra Hayfield Secondary School opowiedziały piękną historię o pasji, rewolucji i walce o to, co kochasz.

źródło