LOS ANGELES — Roger Corman, „Król Bs”, który pomógł przy produkcji takich niskobudżetowych klasyków, jak „Mały sklep z horrorami” i „Atak potworów krabów”, a także dał wielu najsłynniejszym hollywoodzkim aktorom i reżyserom wcześniejsze przerwy, umarł. Miał 98 lat.
Jak wynika z oświadczenia wydanego w sobotę przez jego żonę i córki, Corman zmarł w czwartek w swoim domu w Santa Monica w Kalifornii.
„Był hojny, otwarty i życzliwy dla wszystkich, którzy go znali” – czytamy w oświadczeniu. „Zapytany, jak chciałby być zapamiętany, odpowiedział: «Byłem filmowcem i tyle»”.
Począwszy od 1955 roku, Corman jako producent i reżyser pomógł przy tworzeniu setek filmów klasy B, między innymi „Czarny skorpion”, „Wiadro krwi” i „Krwawa mama”. Wybitny sędzia talentów, zatrudniał takich aspirujących filmowców, jak Francis Ford Coppola, Ron Howard, James Cameron i Martin Scorsese. W 2009 roku Corman otrzymał honorową nagrodę Akademii.
„Praca przy niskim budżecie wiąże się z wieloma ograniczeniami, ale jednocześnie stwarza pewne możliwości” – stwierdził Corman w filmie dokumentalnym z 2007 roku o Valu Lewtonie, reżyserze „Cat People” i innych klasyków undergroundu z lat 40. XX wieku.
„Możesz pograć trochę więcej. Możesz eksperymentować. Trzeba znaleźć bardziej kreatywny sposób rozwiązania problemu lub przedstawienia koncepcji” – powiedział.
Korzenie złotego wieku Hollywood lat 70. można odnaleźć w filmach Cormana.
Jack Nicholson zadebiutował na ekranie jako tytułowy bohater w szybkim numerze Cormana z 1958 r. „The Cry Baby Killer” i pracował dla wytwórni przy filmach motocyklowych, horrorach i akcjach, pisząc i produkując niektóre z nich. Inni aktorzy, których kariera rozpoczęła się w filmach o Cormanie, to Robert De Niro, Bruce Dern i Ellen Burstyn.
Pojawienie się Petera Fondy w „Dzikich aniołach” było zapowiedzią jego własnego, przełomowego filmu o motocyklach „Easy Rider”, w którym wystąpili Nicholson i inny absolwent Cormana, Dennis Hopper. „Boxcar Bertha” z Barbarą Hershey i Davidem Carradine’em w rolach głównych był wczesnym filmem Scorsese.
Reżyserzy filmów klasy B Cormana otrzymywali niewielkie budżety i często kazano im ukończyć swoje filmy w ciągu zaledwie pięciu dni. Kiedy Howard, który później zdobył Oscara dla najlepszego reżysera za „Piękny umysł”, błagał o dodatkowe pół dnia na ponowne nakręcenie sceny z 1977 r. w „Grand Theft Auto”, Corman powiedział mu: „Ron, możesz wrócić jeśli chcesz, ale nikogo innego tam nie będzie.
„Roger Corman był moim pierwszym szefem, moim mentorem na całe życie i moim bohaterem. Roger był jednym z największych wizjonerów w historii kina” – Gale Ann Hurd, której znaczącym dorobkiem producenckim są m.in. seria filmów „Terminator”, seriale telewizyjne „The Abyss” i „The Walking Dead”, stwierdziła w poście w serwisie X: dawniej Twittera.
Początkowo filmy Cormana rezerwowano tylko w kinach samochodowych i kinach specjalistycznych, ale gdy zaczęły pojawiać się nastolatki, ogólnokrajowe sieci handlowe uległy. Obrazy Cormana były otwarte na czas poświęcony seksowi i narkotykom, jak na przykład jego wydanie z 1967 r. „The Trip” – dosadna historia o LSD napisanym przez Nicholsona, z Fondą i Hopperem w rolach głównych.
W międzyczasie odkrył lukratywne zajęcie, wypuszczając w Stanach Zjednoczonych prestiżowe filmy zagraniczne, wśród nich „Krzyki i szepty” Ingmara Bergmana, „Amarcord” Federico Felliniego i „Blaszany bębenek” Volkera Schlondorffa. Dwa ostatnie zdobyły Oscary dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.
Corman zaczynał jako posłaniec w Twentieth Century-Fox, a ostatecznie został analitykiem historii. Po krótkim opuszczeniu firmy, aby przez semestr studiować literaturę angielską na Uniwersytecie Oksfordzkim, wrócił do Hollywood i rozpoczął karierę jako producent i reżyser filmowy.
Pomimo skąpstwa Corman utrzymywał dobre stosunki ze swoimi dyrektorami, przechwalając się, że nigdy żadnego nie zwolnił, bo „nie chciałbym doświadczyć takiego upokorzenia”.
Niektórzy z jego byłych podwładnych odwdzięczyli się za jego dobroć po latach. Coppola obsadził go w „Ojcu chrzestnym, część II”, Jonathan Demme umieścił go w „Milczeniu owiec” i „Filadelfii”, a Howard dał mu rolę w „Apollo 13”.
Większość filmów Cormana została szybko zapomniana przez wszystkich, z wyjątkiem zagorzałych fanów. Rzadkim wyjątkiem był „Mały sklepik z horrorami” z lat 60., w którym wystąpiła krwiożercza roślina żerująca na ludziach i Nicholson w małej, ale zapadającej w pamięć roli kochającego ból pacjenta dentystycznego. Zainspirowało to długotrwały musical sceniczny i adaptację muzyczną z 1986 roku, w której wystąpili Steve Martin, Bill Murray i John Candy.
W 1963 roku Corman zainicjował serię filmów opartych na twórczości Edgara Allana Poe. Najbardziej godnym uwagi był „Kruk”, w którym Nicholson współpracował z weteranami horroru Borisem Karloffem, Peterem Lorre i Basilem Rathbone. Wyreżyserowany przez Cormana z rzadkimi trzytygodniowymi występami parodia horroru zebrała dobre recenzje, co jest rzadkością w jego filmach. Inna adaptacja Poego, „House of Usher”, została uznana przez Bibliotekę Kongresu za godną zachowania.
„Poznanie go było dla mnie zaszczytem. Był wspaniałym przyjacielem. Ukształtował moje dzieciństwo dzięki filmom science fiction i eposom Edgara Allena Poe” – powiedział w X. John Carpenter, reżyser „Halloween”, „The Thing” i innych klasycznych horrorów i filmów akcji, powiedział w X. „Będę za tobą tęsknić, Roger”.
Pod koniec życia Karloff zagrał w innym filmie wspieranym przez Cormana – thrillerze Cele z 1968 roku, który był debiutem reżyserskim Petera Bogdanovicha.
Sukces Cormana zaowocował ofertami z największych wytwórni filmowych, a przy normalnych budżetach wyreżyserował „Masakrę walentynkową” i „Von Richthofen i Brown”. Obydwa rozwiązania były jednak rozczarowaniem i za ich niepowodzenie zrzucił winę na ingerencję w biurze.
Roger William Corman urodził się w Detroit i wychował w Beverly Hills, ale „nie w dzielnicy zamożnej” – powiedział kiedyś. Uczęszczał na Uniwersytet Stanforda, uzyskując dyplom inżyniera, a po trzech latach służby w marynarce wojennej przybył do Hollywood.
Po pobycie w Oksfordzie pracował jako scenograf telewizyjny i agent literacki, zanim znalazł dzieło swojego życia.
W 1964 roku ożenił się z Julie Halloran, absolwentką UCLA, która została także producentką.
Pozostawił żonę Julie i dzieci Catherine, Rogera, Briana i Mary.
