Patrząc na dzisiejszy sukces Nvidii jako trzecią najcenniejszą firmą na świeciemożesz być zaskoczony, gdy dowiesz się, że firma prawie całkowicie upadła w 1996 r. – zaledwie trzy lata po jej założeniu – i tylko hojność ówczesnego dyrektora Sega uratowała Nvidię z cmentarza, według Spostrzeżenia z Wall Street.
Jest to szczególnie zaskakujące, biorąc pod uwagę, że sama Sega nie była daleka od wycofania się z biznesu konsolowego – w rzeczywistości prawdopodobnie to się do tego przyczyniło – ale daje wczesny zalążek przyszłego miejsca Nvidii w branży sprzętowej jako wiodącego dostawcy procesorów graficznych do komputerów PC i strategii Nintendo do producenta SoC.
Jak więc dokładnie Nvidia otrzymała takie zwolnienie od firmy Sega? Właściwie wynika to z historii Segi Dreamcast, dla której Sega początkowo zwróciła się do Nvidii, aby opracować dla niej procesor graficzny. Chociaż dalsze prace Nvidii nad procesorami graficznymi o niskim poborze mocy mogły pomóc firmie w tworzeniu bardziej energooszczędnych układów w przyszłości, te układy graficzne o niskim poborze mocy ostatecznie nie odpowiadały specyfikacjom, których Sega potrzebowała do najnowocześniejszego Dreamcasta przed jego premierą w 1998 roku .
Tym samym zawarcie umowy Sega-Nvidia wydawało się skazane na porażkę dla obu stron. Nvidia wydała mnóstwo czasu i pieniędzy na prace badawczo-rozwojowe i nie miała nic do zaoferowania, co postawiło dyrektora generalnego Nvidii, Jensena Huanga, w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Skończyło się na tym, że szczerze wyznał firmie Sega, że nie ma potrzebnego jej sprzętu graficznego… ale mimo to poprosił o zapłatę.
Ostatecznie Nvidia nadal otrzymywała wynagrodzenie za nieudaną próbę stworzenia procesora graficznego dla Dreamcasta – dzięki ówczesnemu dyrektorowi generalnemu Sega America, Shoichiro Irimajiriemu. Kiedy Huang przyszedł do firmy Sega z niefortunnymi wiadomościami, poprosił o w dalszym ciągu pełną zapłatę za kontrakt, aby ich firma nie upadła.
Odpowiedź wybrana przez Irimajiri i Sega zakończyła się inwestycją 5 milionów dolarów w Nvidię, ponieważ Irimajiri spotkał wcześniej Huanga i go polubił. Chociaż Irimajiri ostatecznie ustąpił ze stanowisk kierowniczych w firmie Sega (i przez krótki czas był prezesem całej firmy, a nie tylko oddziału w USA), inwestycja ta została później spłacona za 15 milionów dolarów, co pomogło utrzymać stabilność Segi po odejściu firmy z biznesu konsolowego.
Teraz nie można powstrzymać się od zastanawiania. Czy dzisiejsze gry i sprzęt byłyby drastycznie inne, gdyby Nvidii rzeczywiście udało się stworzyć procesor graficzny odpowiedni dla Dreamcast? Funkcje Dreamcasta, w tym łączność online, były nadal bardzo nowoczesne w momencie jego premiery, co zaczynało zacierać granice między konsolą do gier a komputerem do gier. Jednakże problemy Dreamcasta tak naprawdę nie miały nic wspólnego z jego wewnętrznym sprzętem… więc i tak istnieje niezerowe prawdopodobieństwo, że Sega i tak wycofałaby się z biznesu konsolowego.
Oczywiście Nvidia otrzymała potrzebne 5 milionów dolarów, częściowo dzięki sile przyjaźni, a Sega potroiła swoją inwestycję w tym procesie – ale kto wie? Gdyby desperacja nie popchnęła Nvidii do stworzenia pierwszego naprawdę udanego procesora graficznego po oszczędności inwestycyjnej Segi w ostatniej chwili, być może dzisiejsza Nvidia nie byłaby w ogóle rozpoznawalna.
