Przebieranie się za potwora to „jedna z najbardziej absurdalnych rzeczy, jakie zrobiłem”

Wszechstronność powinna należeć do repertuaru każdego aktora, ale Benedict Cumberbatch osiągnął nowe granice, kiedy biegał po Nowym Jorku przebrany za 7-metrowego potwora.

„To była jedna z najbardziej absurdalnych rzeczy, jakie kiedykolwiek zrobiłem, a zrobiłem kilka” – mówi BBC News. „Ale to było zabawne – i boleśnie zabawne”.

Występuje w thrillerze telewizyjnym Eric jako Vincent, zmartwiony ojciec dziewięcioletniego chłopca, który zaginął w drodze do szkoły.

Akcja rozgrywa się w Nowym Jorku w latach 80. i przedstawia Vincenta jako pozbawionego uroku lalkarza. Jest współtwórcą Good Day Sunshine, popularnego programu telewizyjnego dla dzieci, który celebruje bycie „innym”.

Vincent i jego żona Cassie wpadają w szał zmartwień po zniknięciu ich syna, co rozbija ich nieszczęśliwe małżeństwo, gdy Vincent popada w ruinę.

Dręczony poczuciem winy, staje się jeszcze bardziej zjadliwy i destrukcyjny.

Vincent ma także obsesję na punkcie myśli, że jeśli uda mu się stworzyć prawdziwą wersję Erica, potwora, którego wyobraził sobie i narysował w domu jego syn, odnajdzie Edgara.

Lalkarz ma nawet halucynacje, widząc Erica stojącego obok niego, dowcipkującego i wytykającego dziury w jego ego – ponieważ „lalki mówią rzeczy, których my nie możemy”.

To w dużej mierze eksploracja psychologiczna, napisana dla Netflix przez Abi Morgan. Jej inne prace obejmują nagrodzony Oscarem film „Żelazna dama” z 2011 roku, a także nominowany do nagrody Bafta film „Wstyd” i serial prawniczy BBC „The Split”.

Cumberbatch twierdzi, że potwór reprezentuje „ja-cień” Vincenta – termin opracowany przez psychiatrę Carla Junga i opisujący „części psychiki, które ludzie często ukrywają, takie jak trauma i uraza”.

„To chaotyczny facet na krawędzi” – wyjaśnia aktor.

Mówi, że Vincent miał dość zły start w życiu pod względem emocjonalnym. Jego „pozbawione miłości wychowanie, w którym problemy ze zdrowiem psychicznym leczono receptami i chłodną, ​​wiktoriańską odrzuceniem słowa„ niewidzianego, nie słyszanego ””, skutkuje „tą traumą wdzierającą się w dynamikę rodziny i jego życie zawodowe”.

Aktor, nominowany do Oscara w 2022 r. za Moc psa i Gra tajemnic z 2015 r., wystąpił także w roli Doktora Strange w filmach Marvela i wyraźnie lubi odgrywać złożone postacie.

„Nie chcę grać ludzi, którzy cieszą się zielonym kciukiem w górę lub czerwonym kciukiem w dół. Myślę, że wszyscy żyjemy w szarej strefie” – mówi.

„W każdym z nas jest dobro i zło. To właśnie czyni nas ludźmi. I to jest skrajność, trzeba przyznać, ale za bólem, który powoduje Vincent, kryje się ogromny ból”.

Gaby Hoffman, która gra matkę Edgara, Cassie, dodaje: „Ja to widzę tak, że gdy w dzieciństwie nie jesteś odpowiednio kochany i nie masz przestrzeni i możliwości do odkrycia siebie, zmagasz się z tym w miarę upływu czasu. .

„Jeśli jako dziecko dostaniesz taką przestrzeń, później będzie mniej pracy do wykonania”.

Tymczasem na planie Cumberbatch był pod wrażeniem Olly’ego Taylora, który grał Erica przez większą część serialu.

„Wspaniale było grać u boku Olly’ego, który nosi kostium – dał mu tyle życia i charakteru” – uśmiecha się aktor.

Ale to było nie lada odkrycie, gdy musiał sam wejść do skafandra. Bieganie w tym biegu wydawało mu się „niedorzeczne”, ale był też dość upokorzony.

„Ludzie pytają: «Co cię najbardziej poruszyło w tym dramacie?» Właściwie polegało to na założeniu przyłbicy Olly’emu i zobaczeniu, co zobaczył, i jak robił to przez około pięć miesięcy” – mówi.

„Po prostu zrobiło mi się bardzo smutno z powodu mojego współpracownika, który był taki genialny, ale tak bardzo wycierpiał”.

Zdradza, jak bezpiecznie nawigować w 20-kilogramowym kombinezonie.

Musiał nosić w środku okulary, dzięki którym mógł widzieć, jak kamera przesyła obraz Ericowi, więc mógł ustalić, gdzie stoi.

„Masz w nim cztery stałe kamery. W ogóle nie możesz widzieć, tak jak my, z peryferii – nic – po prostu zgłosiłem, jak wygląda w scenie… z trzema ekranami do oglądania.

„To znaczy, Olly dał piękny, merytoryczny i wiarygodny występ, który wprawił nas wszystkich ponownie w podniecenie, zachwyt, łzy, uśmiech i śmiech. To była radość”.

Morgan zastanawia się, dlaczego umieściła w serialu lalki, mówiąc BBC: „Myślę, że sam proces twórczy jest formą lalkarstwa.

„Ta metafora może być kontynuowana w różnych instytucjach, które dobrze znamy, a które dotyczą tego, kto pociąga za sznurki i kto trzyma ręce na naszych tyłkach”.

Ostatnie kilka lat było dla Morgan dość trudnych, co udokumentowano w jej książce „This Is Not a Pity Memoir” z 2022 r., w której opisuje, jak u jej męża, który cierpi na stwardnienie rozsiane, w 2018 r. po zażyciu leku rozwinęła się choroba neurologiczna – zapalenie mózgu wywołane anty-NMDAR. wziąć udział w badaniu klinicznym.

To pozostawiło go w śpiączce farmakologicznej, ale kiedy w końcu wyzdrowiał, rozwinęło się u niego urojenie Capgrasa, co oznaczało, że nie był w stanie jej rozpoznać.

W 2020 roku powiedziała również, że wraca do zdrowia po raku piersi.

Czy po doświadczeniu tak wielkiej traumy miała ochotę napisać coś mrocznego?

„Myślę, że zawsze pociągała mnie ciemność” – mówi. „Ale myślę, że ostatnie pięć lat nauczyło mnie, że był taki moment w moim życiu, w którym chciałam pisać nieustraszenie”.

Inspiracją do powstania spektaklu było dorastanie w teatralnej rodzinie, a także praca jako niania w Nowym Jorku w latach 80.

Uwielbia filmy, których akcja rozgrywa się tam, takie jak „Taksówkarz”, „Tootsie” i „Kramer kontra Kramer”, choć w „Eryku” Budapeszt występuje także w pejzażach Wielkiego Jabłka.

Nagrodzona Emmy pisarka, która nie jest obca temu, jak działa branża rozrywkowa, twierdzi, że przedstawiła Netflixowi jednowierszową prezentację serialu.

„Powiedziałem im: «To opowieść o mężczyźnie, który wyrusza na poszukiwanie syna, a na jego ramieniu spoczywa ponad 7-metrowa niebieska kukiełka»”.

Jednak podobnie jak tygiel Nowego Jorku, program Morgana to wielowarstwowe spojrzenie na problemy, od uzależnień, rozpadu rodziny i chorób psychicznych po homofobię, rasizm, korupcję, bezdomność i epidemię AIDS.

„Nie miałam zamiaru odkrywać tak wielu rzeczy na raz” – wyjaśnia. „Ale jeśli w tym czasie zamierzasz zająć się miastem, dość trudno nie poruszyć tych głównych tematów.

„Wiesz, w każdym mieście na świecie wciąż mamy ten mroczny podbródek. Wciąż mamy motywy, które mogły ulec zmianie z biegiem czasu.

„Ale one nadal tam są – rasizm, homofobia, chciwość, korupcja – więc wydawało mi się, że były to tego rodzaju przeszkody, które musieli pokonać i pokonać nasi bohaterowie”.

McKinley Belcher III gra detektywa Ledroita, policjanta, któremu powierzono zadanie odnalezienia Edgara, który pada ofiarą wielu uprzedzeń.

Ledroit jest czarnoskórym gejem i „rozumie, że żyje w świecie, który nie jest gotowy na przyjęcie go jako takiego” – wyjaśnia aktor.

Mówi, że ta rola go „przestraszyła”, ponieważ „prosiła mnie o zgłębienie pewnych rzeczy, które niekoniecznie zawsze są wygodne”.

„Jestem czarnym queerowym mężczyzną i wiele z tego nie zmieniło się od lat 80. aż do teraz. Na mojej drodze do pogodzenia się ze sobą i ujawnienia się jest wiele rzeczy, które są bardzo prezent dla mnie na co dzień.”

Ledroit szuka także innego zaginionego chłopca, czarnego nastolatka imieniem Marlon, który przyciąga znacznie mniej uwagi prasy niż Edgar.

Cassie poznaje matkę Marlona, ​​Cecile (w tej roli Adepero Oduye), która uparcie ściga policję, wielokrotnie przypominając jej, aby szukali jej syna.

Opisując „piękny występ Oduye”, Hoffman mówi, że Cecile jest „dla Cassie swego rodzaju przewodnikiem po mrocznych ciemnościach tego doświadczenia”.

Morgan kończy stwierdzeniem, że jeśli Eric ma wiadomość, jest to prawdopodobnie takie, że „małe potwory stają się dużymi potworami”.

„Myślę, że nie chodzi tylko o rodzicielstwo na poziomie mikro – że dorastamy i uczymy się od naszych własnych rodziców – mówię o tym, w jaki sposób miasto kształtuje ludzi.

„Przypuszczam, że jako artyści staramy się trzymać lustro w górze – chodzi o to, aby nieustraszyć się i powiedzieć: «OK, co to mówi o naszych czasach i okresie, w którym się rozgrywają?»”.

Eric zadebiutuje 30 maja w serwisie Netflix.