Raport autorstwa Fundacja Magic Bus India i Bain & Co, zatytułowany „Od aspiracji do działania: budowanie 400 milionów siły roboczej w Indiach”, przedstawia plan działania mający na celu podwojenie wskaźnika aktywności zawodowej kobiet w Indiach (FLFPR) do 70% do 2047 r. z 35–40% obecnie, aby kraj osiągnął swój Cel PKB na poziomie 30 bilionów dolarów.
Pomimo korzystnej dywidendy demograficznej i polityk wspierających, indyjski rynek siły roboczej planuje do 2047 r. zwiększyć liczbę pracowników jedynie o 110 mln kobiet, osiągając FLFPR na poziomie 45% przy 255 mln kobiet – podaje. Pozostawia to lukę wynoszącą 145 milionów „zaginionych kobiet”, które należy włączyć do siły roboczej, aby osiągnąć cel gospodarczy kraju.
Navneet Chahal, partnerka w Bain & Co i współautorka raportu, stwierdziła: „Jest mało prawdopodobne, aby historia wzrostu gospodarczego w Indiach miała miejsce w pełni bez zwiększonego udziału kobiet w rynku pracy, a mimo to ich udział pozostaje znacznie poniżej swojego potencjału”.
W raporcie podkreślono wyzwania stojące przed kobietami ze wsi i miast.
Według raportu przewiduje się, że około 70% osób niebędących na rynku pracy w roku budżetowym 47 będzie mieszkać na obszarach wiejskich. Czynniki takie jak ograniczone możliwości zatrudnienia, wyższy odsetek osób przedwcześnie kończących naukę oraz to, że kobiety są głównie zaangażowane w pracę o niskich dochodach i niestabilną, przyczyniają się do niskiego FLFPR. Tymczasem ich miejskie odpowiedniki stoją przed wyzwaniami, takimi jak dysproporcje w wynagrodzeniach, niedopasowanie umiejętności zawodowych i niedocenianie pracy domowej w porównaniu promować rynek pracy. „Wzmocnienie pozycji kobiet to coś więcej niż wybór moralny; to także ekonomiczne koło ratunkowe” – powiedział Jayant Rastogi, dyrektor generalny na całym świecie w fundacji Magic Bus India Foundation.
W raporcie sklasyfikowano indyjskie kobiety według siedmiu archetypów w ramach kategorii osób aktywnych zawodowo (ILF) i bezrobotnych (OLF). Kluczowa kategoria OLF składa się z aspirujących gospodyń domowych (około 86 milionów), osiadłych gospodyń domowych (75 milionów) i młodzieży o wysokim potencjale (37 milionów), podczas gdy ILF obejmuje przedsiębiorstwa rodzinne i pomocników rolnych (około 52 miliony), prowadzących działalność domową i nanoprzedsiębiorców (39 mln), pracownicy dorywczy, w tym pracownicy na zlecenie (26 mln) i kobiety najemne (23 mln).
Aby zlikwidować lukę w poziomie uczestnictwa, w raporcie wskazano cztery priorytetowe archetypy: gospodynie domowe z aspiracjami, młodzież o wysokim potencjale, przedsiębiorcy prowadzący działalność w domu i nanoprzedsiębiorcy oraz pracownicy dorywczy, w tym pracownicy na zlecenie.
Chahal z Bain & Co powiedziała: „Niezależnie od tego, czy chodzi o wzmacnianie pozycji kobiet wiejskich poprzez ekologicznie osadzony model ekosystemu przedsiębiorczości, który rozwiązuje kwestie budowania umiejętności, mentoringu, powiązań rynkowych i dostępu do kapitału, czy też zapewnianie gotowości zawodowej, wzrostu i odporności kobietom miejskim poprzez dostosowane do indywidualnych potrzeb szkolenia umiejętności, elastyczne środowisko pracy i wsparcie w opiece nad dziećmi Indie mogą uwolnić wartość ekonomiczną o wartości 14 bilionów dolarów dzięki samym kobietom, co będzie miało znaczący wpływ na drogę Indii do stania się gospodarką o wartości 30 bilionów dolarów do 2047 r.”.
