Powiązanie pewnego poziomu średniego globalnego ocieplenia z codziennym doświadczeniem może być trudne, dlatego badacze z MIT opracowali inne podejście do ilościowego określania bezpośredniego wpływu zmian klimatycznych. Zamiast skupiać się na średnich globalnych, wpadli na koncepcję „dni na świeżym powietrzu”: liczby dni w roku w danej lokalizacji, kiedy temperatura nie jest zbyt wysoka ani zbyt niska, aby móc cieszyć się normalnymi zajęciami na świeżym powietrzu, takimi jak spacer, uprawiając sport, pracując w ogrodzie lub spożywając posiłki na świeżym powietrzu.
W badaniu opublikowanym na początku tego roku naukowcy zastosowali tę metodę do porównania wpływu globalnej zmiany klimatu na różne kraje na całym świecie, wykazując, że znaczna część globalnego południa odczułaby poważne straty w liczbie dni spędzonych na świeżym powietrzu, podczas gdy niektóre kraje północne można było zaobserwować niewielki wzrost. Teraz zastosowali to samo podejście do porównania wyników dla różnych części Stanów Zjednoczonych, dzieląc kraj na dziewięć regionów klimatycznych i uzyskując podobne wyniki: w niektórych stanach, szczególnie na Florydzie i w innych częściach południowo-wschodniego kraju, powinien nastąpić znaczny spadek w dni na świeżym powietrzu, podczas gdy w niektórych przypadkach, szczególnie na północnym zachodzie, powinien nastąpić niewielki wzrost.
Naukowcy przyjrzeli się także korelacjom między działalnością gospodarczą, np. trendami w turystyce, a zmieniającymi się warunkami klimatycznymi, a także sprawdzili, w jaki sposób liczba dni spędzonych na świeżym powietrzu może mieć znaczące skutki społeczne i gospodarcze. Na przykład gospodarka Florydy jest w dużym stopniu zależna od turystyki i ludzi przemieszczających się tam ze względu na przyjemny klimat; znaczny spadek liczby dni, w których można wygodnie spędzać czas na świeżym powietrzu, może sprawić, że stan będzie mniej atrakcyjny.
Nowe odkrycia opublikowano w tym miesiącu w czasopiśmie Listy z badań geofizycznychw artykule badaczy Yeon-Woo Choi i Muhammada Khalify oraz profesora inżynierii lądowej i środowiskowej Elfatiha Eltahira.
„To coś zupełnie nowego w naszych próbach zrozumienia skutków zmian klimatycznych, oprócz zmieniających się skrajności” – mówi Choi. Pozwala ludziom zobaczyć, jak te globalne zmiany mogą na nich wpłynąć na poziomie bardzo osobistym, zamiast skupiać się na globalnych zmianach temperatury lub zdarzeniach ekstremalnych, takich jak potężne huragany lub wzmożone pożary. „O ile mi wiadomo, nikt inny nie stosuje takiego samego podejścia” do ilościowego określania lokalnych skutków zmian klimatycznych, mówi. „Mam nadzieję, że wiele innych osób podąży za naszym podejściem, aby lepiej zrozumieć, jak klimat może wpływać na nasze codzienne życie”.
W badaniu przyjrzano się dwóm różnym scenariuszom klimatycznym – jednemu, w którym podejmowane są maksymalne wysiłki w celu ograniczenia globalnej emisji gazów cieplarnianych, oraz drugiemu, „najgorszemu scenariuszowi”, w którym niewiele się robi, a globalne ocieplenie w dalszym ciągu przyspiesza. Zastosowali te dwa scenariusze w przypadku każdego dostępnego globalnego modelu klimatycznego (w sumie 32), a wyniki były zasadniczo spójne we wszystkich 32 modelach.
Rzeczywistość może leżeć gdzieś pomiędzy dwoma modelowanymi skrajnościami, sugeruje Eltahir. „Nie sądzę, że będziemy działać tak agresywnie”, jak sugerują scenariusze niskoemisyjne, „i możemy nie być tak nieostrożni”, jak w scenariuszu wysokich emisji. „Być może rzeczywistość wyłoni się w połowie, pod koniec stulecia” – mówi.
Zespół przyjrzał się różnicom temperatur i innych warunków w różnych przedziałach dziesięcioleci. Dane wykazały już pewne niewielkie różnice w liczbie dni na świeżym powietrzu w latach 1961–1990 w porównaniu z latami 1991–2020. Następnie naukowcy porównali ostatnie 30 lat z ostatnimi 30 latami tego stulecia, zgodnie z przewidywaniami modeli, i odkryli znacznie większe różnice w przyszłości w niektórych regionach. Najsilniejsze efekty modelowania zaobserwowano w stanach południowo-wschodnich. „Wygląda na to, że zmiany klimatyczne będą miały znaczący wpływ na południowy wschód, ograniczając liczbę dni spędzanych na świeżym powietrzu” – mówi Eltahir – „co będzie miało wpływ na jakość życia ludności, a także atrakcyjność turystyczną i dla ludzi, którzy chcą tam przejść na emeryturę.”
Dodaje, że „co zaskakujące, jednym z regionów, który odniósłby niewielkie korzyści, jest region północno-zachodni”. Jednak zysk jest skromny: wzrost liczby dni spędzonych na świeżym powietrzu o około 14 procent przewidywany na ostatnie trzy dekady tego stulecia w porównaniu z okresem od 1976 do 2005 roku. Dla porównania południowo-zachodnie Stany Zjednoczone borykają się ze średnią stratą wynoszącą 23 procent dni na świeżym powietrzu.
W badaniu analizowano także związek między klimatem a działalnością gospodarczą, przyglądając się trendom turystycznym na podstawie danych dotyczących wizyt Amerykańskiej Służby Parków Narodowych i ich powiązaniu z różnicami w warunkach klimatycznych. „Uwzględniając wahania sezonowe, znajdujemy wyraźny związek między liczbą dni spędzonych na świeżym powietrzu a liczbą wizyt turystycznych w Stanach Zjednoczonych” – mówi Choi.
Badanie wykazało, że w dużej części kraju ogólna liczba dni spędzonych na świeżym powietrzu w ciągu roku będzie niewielka, ale sezonowość tych dni może znacząco się zmienić. Chociaż w większości części kraju najwięcej dni na świeżym powietrzu jest obecnie w okresie letnim, sytuacja ta ulegnie zmianie wraz ze wzrostem temperatury, a wiosna i jesień staną się preferowanymi porami roku na aktywność na świeżym powietrzu.
W pewnym sensie Eltahir mówi: „to, o czym mówimy, stanie się w przyszłości (dla większości kraju), już dzieje się na Florydzie”. Tam, jak mówi, „naprawdę przyjemną porą roku jest wiosna i jesień, a lato nie jest najlepszą porą roku”.
Poziom komfortu ludzi w zakresie temperatur różni się nieco w zależności od osoby i regionu, dlatego badacze opracowali narzędzie, obecnie swobodnie dostępne w Internecie, które pozwala ludziom ustalić własne definicje najniższych i najwyższych temperatur, jakie uznają za odpowiednie do aktywności na świeżym powietrzu, a następnie sprawdzić modele klimatyczne przewidują zmianę liczby dni spędzonych na świeżym powietrzu w ich lokalizacji, na podstawie ich własnych standardów komfortu. Do swoich badań wykorzystali powszechnie akceptowany zakres od 10 stopni Celsjusza (50 stopni Fahrenheita) do 25 stopni C (77 F), co stanowi „strefę termoneutralną”, w której organizm ludzki nie wymaga ani wytwarzania ciepła metabolicznego, ani chłodzenia wyparnego, aby utrzymać temperaturę ciała – innymi słowy, w tym zakresie zazwyczaj nie ma potrzeby drżeć ani się pocić.
Model skupia się głównie na temperaturze, ale pozwala także uwzględnić wilgotność lub opady w definicji komfortowego dnia na świeżym powietrzu. Model można rozszerzyć, aby uwzględnić inne zmienne, takie jak jakość powietrza, ale naukowcy twierdzą, że dla większości ludzi temperatura jest głównym wyznacznikiem komfortu.
Korzystając z ich oprogramowania, „Jeśli nie zgadzasz się z tym, jak definiujemy dzień na świeżym powietrzu, możesz zdefiniować go samodzielnie, a wtedy zobaczysz, jaki będzie to miało wpływ na liczbę dni na świeżym powietrzu i ich sezonowość” – mówi Eltahir.
Inspiracją do napisania tej pracy było uświadomienie sobie, jak mówi, że „zrozumienie zmian klimatycznych przez ludzi opiera się na założeniu, że zmiany klimatyczne to coś, co wydarzy się kiedyś w przyszłości i przydarzy się komuś innemu. Nie będzie to miało na nich wpływu bezpośrednio i myślę, że to przyczynia się do tego, że nie robimy wystarczająco dużo”.
Zamiast tego koncepcja dni na świeżym powietrzu „przenosi koncepcję zmiany klimatu do domu, przenosi ją do codziennych czynności” – mówi. „Mam nadzieję, że ludzie uznają to za przydatne w celu wypełnienia tej luki oraz lepszego zrozumienia i docenienia problemu. Mam nadzieję, że pomoże to w prowadzeniu rozsądnej polityki dotyczącej zmian klimatycznych, opartej na nauce”.
