Interpretacja zakończenia Zabicia świętego jelenia: nieprawdopodobny wybór

Filmy greckiego reżysera Yorgosa Lanthimosa nie są dla każdego. Jest agresywnie niewygodny, niepokojący publiczność wszelkiego rodzaju szokującymi materiałami i jeszcze bardziej szokującymi sposobami ich prezentacji, ale w jego cudownie niepokojącej filmografii jest wiele rzeczy, które można pokochać. Niezależnie od tego, czy pracuje na podstawie scenariusza, który opracował wspólnie z częstym współpracownikiem Efthymisem Filippou, czy scenariusza napisanego przez producenta „Wielkiego” Tony’ego McNamary, Lanthimos stara się przedstawiać swoje filmy zgodnie z własną, niepowtarzalną wizją, wykorzystując postacie, które wydają się całkowicie nieludzkie, aby wymusić publiczność, aby pomyślała o sobie. Ludzkość. Może to sprawić, że jego filmy będą nieco zagmatwane, włączając w to thriller z 2017 roku „Zabicie świętego jelenia”.

W „Zabiciu świętego jelenia” Colin Farrell wciela się w kardiochirurga Stevena Murphy’ego, który nawiązuje dziwaczną relację z 16-letnim Martinem Langiem (Barry Keoghan), którego ojciec zmarł na stole operacyjnym Stevena. Martin zaczyna przypodobać się rodzinie Murphych, szczególnie zbliżając się do nastoletniej córki Stevena Kim (Raffey Cassidy) i jeszcze młodszego syna Boba (Sonny Suljic), ujawniając rodzinie swoje prawdziwe intencje. Wcześniej: Zmusi Stevena do wyboru członek rodziny. Poświęć się, inaczej jego żona i dzieci umrą na powolną, straszliwą chorobę. Choć w naszej recenzji uznaliśmy film za zbyt nudny, jest w nim także mnóstwo mrocznego, absurdalnego humoru Lanthimosa i Filippo, co sprawia, że ​​„Zabicie świętego jelenia” jest jednym z najlepszych filmów reżysera.

Rzućmy okiem na ten pokręcony film i odpowiedzmy na niektóre z jego najważniejszych pytań – zaczynając od tego, dlaczego wszyscy mówią i zachowują się tak dziwnie.

Podczas gdy niektóre niezwykłe dialogi w filmach Lanthimosa z McNamarą, „Biedne rzeczy” i „Ulubiony”, można przypisać akcjom rozgrywającym się w różnych okresach, „Zabicie świętego jelenia” jest współczesne i wydaje się, że nasz świat na czym się opierać. Albo świat bardzo do niego podobny. Jednak wszyscy mówią w dziwny, sztuczny sposób i mówią sobie rzeczy, które wydają się całkowicie niestosowne. Na przykład Steven mówi współpracownikowi, że jego córka zaczęła miesiączkować, zachowując tę ​​samą swobodną postawę, jaką ma, gdy mówi komuś o nowej recepcie lub meczu piłkarskim, a jego współpracownik wcale nie wygląda na przerażonego.

Skrajności tego zjawiska różnią się w zależności od filmu, ale ten rodzaj skrajnie odczłowieczającej gry aktorskiej jest znakiem rozpoznawczym Lanthimosa (wraz z niesamowitymi sekwencjami tanecznymi, do których niestety nie należy „Sacred Deer”). Kiedy jego bohaterowie w końcu pokazują momenty prawdziwej wrażliwości i emocji, robi to wrażenie bardziej imponujących, ponieważ poza tym wydają się tak oderwani od swoich emocji. Dobrą rzeczą jest to, że może to działać na różne efekty, od czystego horroru po fragmenty czarnej komedii, które pomagają przełamać ponurą narrację. Chodzi o destabilizację publiczności w kierunku przerażenia lub śmiechu, a czasem obu. W przypadku „Zabicia świętego jelenia” fabuła opiera się na klasycznej tragedii, a niezwykły styl gry i dialogi sprawiają, że całość sprawia wrażenie przedstawienia scenicznego, dodając kolejną warstwę sztuczności.

Choć scenariusz „Zabicia świętego jelenia” napisany przez Lanthimosa i Philippou jest historią całkowicie oryginalną, to inspirowany jest starożytną grecką tragedią Ifigenii, córki mykeńskiego króla Agamemnona (wiesz, tej granej przez przez Briana Coxa). Troja”). W wersji mitu opowiedzianego przez klasycznego tragika Eurypidesa „Ifigenia w Aulidzie” Agamemnon złości Artemidę, boginię łowów, gdy zabija ptaka w jej świętym lesie, przygotowując swoją armię do inwazji na Troję. Zabija jelenia Bogini zatrzymuje wiatry, które żołnierze muszą podróżować i nie wypuszcza ich, dopóki król nie naprawi sytuacji, poświęcając swoją córkę Ifigenię. Gdy tylko zostanie złożona w ofierze, piękna dziewczyna przemienia się w jelenia i uważa się, że Artemida zabrała Ifigenię, aby zamieszkała wśród bogów.

W „Zabijaniu świętego jelenia” Martin gra boginię Artemidę, a Stevens gra Agamemnona. Jednak zamiast zmusić Stevena do poświęcenia swojej córki, Martin torturuje Stevena czymś w rodzaju „Wyboru Zofii”, zmuszając go do wyboru członka swojej rodziny, którego chce zabić. Jednak czas jest krótki, ponieważ Martin w jakiś sposób przeklął lub otruł dzieci, które tracą zdolność chodzenia, a wkrótce także tracą ochotę na jedzenie. Mówi im, że kiedy ich oczy zaczną krwawić, będą bliscy śmierci. Jeśli Steven nie może dokonać wyboru, Martin dokona wyboru za niego w ten sposób. Ale jak on to robi?

Keoghan gra Martina jako swego rodzaju psotnego diabła: na wskroś złego nastolatka, który wyraźnie czerpie przyjemność z sprawiania Stevenowi dyskomfortu, który może wykraczać poza jego potrzebę zemsty. Ale czy jest to istota nadprzyrodzona? Zastępuje mitową boginię Artemidę i wygląda na to, że jest w stanie wywołać chorobę u dzieci Murphy’ego bez żadnej widocznej metody. Demonstruje również swoją kontrolę, kiedy na krótko pozwala Kimowi ponownie chodzić, instruując go, aby to zrobił podczas rozmowy telefonicznej.

Ponieważ „Zabicie świętego jelenia” jest bardziej przypowieścią niż realistycznym przedstawieniem życia, niektóre rzeczy pozostają po prostu niewyjaśnione. Możliwe, że Martin otruł dzieci, będąc blisko każdego z nich, spędzając z każdym z nich czas sam na sam, lub że w jakiś sposób nadal je odurza (może to papieros uzależnił Kim?). Jest też całkiem możliwe, że w rzeczywistości jest to jakaś nieludzka, nienaturalna istota, która jest w stanie rzucić klątwę na rodzinę Murphych. Może dlatego nie może prawidłowo jeść spaghetti.

Podobnie jak w przypadku kolejnej współpracy Lanthimosa i Filippou, „The Lobster”, „jak” stojące za tym, co się dzieje, tak naprawdę nie jest problemem. Nigdy nie dowiemy się, jak ludzie faktycznie zamieniają się w zwierzęta, jeśli nie znajdą miłości w „The Lobster”, i nigdy nie dowiemy się, jak Martinowi udaje się rzucić swoją klątwę. Co ważniejsze, to Steven ich zrujnował, ponieważ nie potrafił wziąć odpowiedzialności za siebie i swoje czyny.

Ostatecznie Steven nie jest w stanie wybrać, czy zabić jedno ze swoich dzieci, czy żonę, która prosi go o zabicie jednego z dzieci, ponieważ nadal jest zdolna do posiadania kolejnego dziecka. (Tak.) On też idzie do szkoły swoich dzieci i pyta dyrektora, kto tak naprawdę ma lepsze dziecko, ale dowiaduje się, że oboje są trochę niespokojni i że Kim napisał znakomity reportaż o „Ifigenii w Aulisie”. Nigdy nie dowiemy się na pewno, w jakim stopniu śmierć ojca Martina była w rzeczywistości winą Stevena, chociaż jasne jest, że nie zawsze jest on najbardziej odpowiedzialnym chirurgiem. W rzeczywistości istnieją przesłanki wskazujące na to, że Steven jest albo nekrofilem, albo manipuluje swoimi nieprzytomnymi pacjentami, ponieważ wymaga, aby jego żona leżała nieruchomo w pozycji T podczas seksu, co robi później jego córka, próbując to zrobić uwieść go.

Pomijając potencjalnie niezgłębiony fetysz, zbrodnią Stevena jest niemożność wyboru ofiary do tego stopnia, że ​​oczy Boba zaczynają krwawić, co jest naprawdę przerażającą sceną, która ukazuje, jak błędne jest podejmowanie decyzji przez Stevena, jak bardzo dzieci cierpią z powodu niepełnosprawności. W klasycznych tragediach tragiczny bohater musi mieć konkretną wadę, a największą wadą Stevena w „Zabiciu świętego jelenia” jest to, że nie potrafi wziąć na siebie odpowiedzialności, co prowadzi go do niezdecydowania.

Ostatecznie otacza rodzinę, zakrywa oczy i chodzi w kółko z naładowaną bronią, strzelając, gdy się zatrzyma. Zabija Boba, spełniając zasady poświęcenia i ratując Kim i Annę (która nigdy nie wykazuje oznak choroby, ale Martin obiecuje, że to zrobi). Steven nie mógł nawet wziąć odpowiedzialności za to, kogo poświęcić, i zamiast tego pozostawił to przypadkowi.

Po tym, jak Steven zabija biednego małego Boba, widzimy ostatnią scenę w restauracji, w której Steven i Martin spotykają się po raz pierwszy, zanim Steven przedstawia Martina swojej rodzinie. Pozostali członkowie rodziny Murphych siedzą razem w starym mieszkaniu Stevena i Martina. Rodzina nigdy nie była szczególnie wyrazista ani ciepła, ale jasne jest, że od śmierci Boba stała się jeszcze bardziej zimna. Łatwo sobie wyobrazić, ile goryczy mogło wyniknąć, ponieważ Steven nie tylko nie dokonał prawdziwego wyboru między nimi, ale przede wszystkim postawił ich w tej sytuacji.

Martin również jest w restauracji i obserwuje ich z baru. Rodzina wstaje i wychodzi, Martin zostaje w tyle. Jeśli chodzi o ich zaangażowanie, ich męka dobiegła końca i teraz teoretycznie każdy może zająć się swoim życiem. Jej całkowity brak zemsty wobec niego wskazuje na oryginalny tekst i jej rolę jako ludzkiej reprezentacji prawdziwej bogini, choć może to być także kolejny przykład braku działania Stevena. Film kończy się tą samą nutą, oferując więcej pytań niż odpowiedzi, co, szczerze mówiąc, jest całym przedsięwzięciem Lanthimosa. Więcej tragicznych i mrocznie komediowych ilustracji koniecznie obejrzyjcie jego najnowszy film „Kinds of Kindness”, będący w zasadzie „Strefą mroku” dla zboczeńców. To gwarantowane przeżycie – dobry i zły czas.