Słynna kolęda, która zainspirowała obrońców Ukrainy

Pokrovsk we wschodniej Ukrainie to miejsce narodzin jednej z ulubionych kolęd na świecie.

Ale w tym roku znaków Bożego Narodzenia w mieście jest mniej. Tylko pył śnieżny na opuszczonych ulicach i zniszczonych budynkach – i ciągły dźwięk ciężkiej strzelaniny.

Kolejnym celem Rosji jest Pokrovsk. Jej żołnierze znajdują się obecnie niecałe dwie mile (trzy kilometry) od centrum miasta.

I nie tylko budynki i domy ulegają zniszczeniu. Ukraina oskarżyła także Rosję o próbę wymazania jej tożsamości kulturowej – w tym skojarzenia ze słynną kolędą.

Większość ludności Pokrowska już uciekła. Dostawy gazu zostały odcięte, a wiele domów nie ma prądu i wody. Ci, którzy przeżyli, jak 59-letni Ihor, rozebrali dach tylko po to, by znaleźć niezbędne przedmioty. Mówi, że to jak życie na beczce prochu – nigdy nie wiadomo, kiedy i gdzie wyląduje następny pocisk.

Oksana (43 l.) twierdzi, że za bardzo boi się wychodzić z domu, ale podczas ostrzału wychodzi szukać drewna i węgla, żeby się ogrzać.

Mówi mi, że ma nadzieję, że Siły Zbrojne Ukrainy zdołają zdobyć miasto, ale uważa, że ​​jest to mało prawdopodobne. Pokrovsk prawdopodobnie upadnie – mówi.

Miasto przygotowało się już na najgorsze. Usunięto już pomnik słynnego kompozytora Mykoły Leontowicza. Szkoła muzyczna, która nosiła jego imię, jest obecnie zamknięta i pusta.

Leontovik może nie być zbyt dobrze znany na Zachodzie. Ale stworzona przez niego melodia jest znana na całym świecie dzięki swoim dźwiękom przypominającym dzwonki. Uważa się, że początkowe partytury utworu opartego na ukraińskim śpiewie ludowym Leontowycz napisał jeszcze w latach 1904–1908, mieszkając i tworząc w Pokrowsku.

Na Ukrainie jest to tzw SzczedrykPo tym, jak amerykański kompozytor Peter Wilhousky napisał angielski tekst do tej piosenki, w większości krajów świata stała się ona znana jako Carol of the Bells. Wykorzystanie tej melodii w hollywoodzkim filmie Kevin sam w domu pomogło zwiększyć jego popularność.

Victoria Ametova nazywa to „arcydziełem – popisową piosenką Pokrovska”. Do niedawna uczyła także muzyki w mieście, w szkole im. Leontowicza.

Przeniosła się teraz do względnego bezpieczeństwa Dniepru. To tutaj wielu byłych mieszkańców Pokrowska wciąż stara się ocalić pamięć o swoim dawnym domu.

Pod zachowanym portretem Leontovicha Victoria widzi 13-letnią Annę Hasich grającą na fortepianie znajome nuty kolędy.

Rodzina Hasichów uciekła tego lata z Pokrowska. Postanawiają jednak nie zapomnieć miejsca, które wciąż nazywają domem. Matka Anny, Julia, mówi, że lubi patrzeć, jak jej córki ćwiczą Shedricka. „Nie zapomnimy historii naszego miasta” – mówi.

Annie ta melodia przywołuje wspomnienia. „Kiedy grałem w domu, wydawało mi się, że jestem szczęśliwy. Przypominało mi to zimę i Boże Narodzenie” – mówi. „Teraz jest to dla mnie smutna piosenka, ponieważ przypomina mi dom i naprawdę chcę wrócić”.

Ale dla ukraińskiej orkiestry wojskowej Shedrick stał się hymnem wzbudzającym opór. Bawią się nawet w okopach, używając broni jako improwizowanych narzędzi.

Może i są muzykami, ale ich dowódca przypomina mi, że przede wszystkim są żołnierzami. Wszyscy spędzili czas na pierwszej linii frontu. Szef zespołu i jego dyrygent, pułkownik Bohdan Zadorożny, twierdzi, że piosenka podnosi morale żołnierzy. „Te rytmy i rytmy rozweselają ludzi na pierwszej linii frontu i inspirują ich do walki” – mówi.

22-letni Rzymianin za pomocą obudowy wyrzutni rakiet wypełnionej ryżem energicznie potrząsa w rytm muzyki. Shedrick, mówi, „jest dumą naszego kraju, to wolność, jest w naszych duszach, ta piosenka przyprawia mnie o gęsią skórkę”.

Pułkownik Zadorożny twierdzi, że Szczedryk pokazuje, że Ukraina to cywilizowany naród, który jest w stanie wojny, walcząc o swoją tożsamość.

Pokrovsk może wpaść w ręce Rosjan. Jednak tamtejsi ludzie dokładają wszelkich starań, aby zachować swoją kulturę i tożsamość.

Dyrektor Muzeum Historycznego Pokrowska, Angelina Rozhkova, uratowała już i przeniosła w bezpieczne miejsce większość cennych przedmiotów – w tym artefakty z życia Leontowicza w Pokrowsku.

Rosja nie chce tylko zająć terytorium Ukrainy – „chce zniszczyć naszą kulturę i wszystko, co jest dla nas cenne” – mówi.

Angelina mówi, że mieszkańcy Pokrowska rozumieją, że nigdy nie będą mogli wrócić, „ale nasze serca i dusze tego nie akceptują”. Dlatego dokładają wszelkich starań, aby zachować przeszłość. Nowe motto brzmi: „Przechowywanie i oszczędzanie równa się wygrywanie”.

Trudno powiedzieć, że wygrywasz, gdy twoje miasto jest niszczone. Ale jego ludzie, podobnie jak muzyka Leontovicha, wykazują niezwykłą odporność.

Życie Leontowicza zakończyło się nagle w 1921 roku, kiedy został zastrzelony przez sowieckiego agenta. Jego dzieło stało się symbolem walki Ukrainy o niepodległość. To nadal tam jest.

Dodatkowe raporty Hannah Chornus i Anastasii Levchenko