Kobiety ratują wojenną gospodarkę Ukrainy

Kto zwraca uwagę na pracę, gdy ponad 880 000 osób odchodzi z pracy, aby dołączyć do ukraińskich sił zbrojnych? Odpowiedź brzmi: kobiety.

W ciągu ostatnich dwóch lat kobiety wypełniły luki wśród cywilnej siły roboczej na Ukrainie, podejmując zawody tradycyjnie zdominowane przez mężczyzn. Zostali rolnikami, robotnikami fabrycznymi, kierowcami ciężarówek i górnikami – i nawet po zakończeniu wojny nie mają zamiaru przestać.

Ukraina od lat jest na drodze postępu w zakresie równości płci, jednak przed wojną nadal pozostawała do poczynienia znaczny postęp.

Stereotypy płci i piętno dotyczące zdolności kobiet do wykonywania pracy fizycznej uniemożliwiały im pełne uczestnictwo w rynku pracy. W rzeczywistości do 2017 r. kobietom zakazano wykonywania zawodów uznawanych za „szkodliwe” dla ich zdrowia reprodukcyjnego, takich jak stolarstwo, straż pożarna i obsługa pociągów.

Wiele osób zostało zatrudnionych do bezpłatnej pracy opiekuńczej, a osoby posiadające formalną pracę skupiały się w nisko płatnych sektorach. Kobiety zarabiały o 23% mniej niż mężczyźni i zajmowały jedynie 23% stanowisk kierowniczych. Ogólnie rzecz biorąc, ich stabilność gospodarcza w dużej mierze zależała od mężczyzn w ich życiu.

Coś więcej niż tymczasowa rzeczywistość wojenna

Zakrojona na szeroką skalę inwazja Rosji na Ukrainę w 2022 roku wymusiła zmianę tej dynamiki. W ciągu ostatnich dwóch lat liczba ludności zmniejszyła się o 8 mln, a do Sił Zbrojnych Ukrainy zaciągnęło się ponad 1 mln osób, z czego większość to mężczyźni (na początku 2024 r. będzie ich niespełna 70 tys. w Siłach Zbrojnych Ukrainy, były w nim kobiety).

Ponadto współczynnik dzietności w kraju jest równy współczynnikowi Korei Południowej, a przewyższa go jedynie Hongkong – i starzejące się społeczeństwo (ponad 22% to osoby powyżej 65. roku życia, co czyni Ukrainę jednym z najstarszych krajów na świecie).

Doprowadziło to do drastycznych zmian w strukturze demograficznej wielu ukraińskich miast. Niedawno koordynatorka projektu w miasteczku niedaleko Dniepru powiedziała, że ​​w jej miasteczku pozostało już tylko 11 mężczyzn i wszyscy byli starsi.

Te zmiany w strukturze demograficznej kraju, a w konsekwencji w sile roboczej, skłoniły pracodawców do rozpoczęcia zatrudniania kobiet w sektorach zdominowanych przez mężczyzn, takich jak rolnictwo i budownictwo.

Dla kobiet oznacza to coś więcej niż tymczasową rzeczywistość wojenną, ale raczej potencjał szerszej transformacji ich roli w gospodarce i społeczeństwie Ukrainy. Teraz wykorzystują szansę na realizację swoich ambicji.

Podczas grupy fokusowej jednego z programów szkoleń zawodowych UNFPA uczestniczka podsumowała tę zmianę w sposobie myślenia: „Teraz, kiedy jesteśmy w tym miejscu, nie odpuścimy”.

Historia niesie jednak pewną przestrogę. Chociaż udział kobiet w amerykańskiej sile roboczej wzrósł z 28% do ponad 34% podczas II wojny światowej – co stanowiło największy proporcjonalny wzrost liczby kobiet pracujących w XX wieku – wzrost ten okazał się krótkotrwały.

Pod koniec dekady połowa tych kobiet odeszła z rynku pracy. Ukrainki są zdeterminowane przeciwstawić się historii i pozostać ważną częścią siły roboczej.

Równość w centrum zdrowienia

Aby to osiągnąć, równość płci musi znaleźć się w centrum długoterminowych reform Ukrainy. Oznacza to uznanie nowej rzeczywistości demograficznej kraju i zapewnienie kobietom, które dorastają w niespotykanym dotąd tempie, wsparcia w celu utrzymania ich roli gospodarczej.

Rządy powinny wdrożyć mechanizmy wymuszające przyjęcie włączającej polityki w miejscu pracy, takiej jak urlop macierzyński i wsparcie w opiece nad dzieckiem, zapewniając jednocześnie uznanie dotychczasowej pracy opiekuńczej. W tym regionie kobiety spędzają ponad dwa razy więcej czasu niż mężczyźni na bezpłatnej pracy opiekuńczej i jest to największa bariera, jaką kobiety wymieniają, powstrzymując się przed wczesnym wchodzeniem na rynek pracy lub odchodzeniem z pracy.

Reklama

Jednocześnie społeczność międzynarodowa powinna wspierać rząd Ukrainy w dopilnowaniu, aby wszystkie inicjatywy odbudowy, od pomocy rolnej po odbudowę po konflikcie, uwzględniały kwestie płci.

Obejmuje to przydzielanie zasobów w celu dalszego rozwijania umiejętności kobiet rozpoczynających pracę w tych dziedzinach. Wspierając programy szkoleń zawodowych w produkcji, rolnictwie, energetyce i IT, możemy wyposażyć kobiety w umiejętności, na które jest zapotrzebowanie, aby przyczynić się do ożywienia gospodarczego i przyszłości gospodarczej Ukrainy.

Już teraz widzimy wpływ programów szkoleń zawodowych na poziomie lokalnym. Weźmy przykład Oksany Baty w Sumach, przemysłowym mieście na północy Ukrainy, które zostało poważnie dotknięte trwającą wojną. Obecnie uczestniczy w kursie mechanika samochodowego.

„Chcę nauczyć się tego zawodu nie tylko jako pracy tymczasowej, ale jako nowej ścieżki kariery” – mówi. „Przy tak dużej liczbie osób walczących ktoś musi utrzymać porządek. „Chcę być użyteczna dla mojej społeczności”.

Reklama

W sektorze rolnictwa kobiety stały się kluczowymi graczami, pomagając Ukrainie zachować tożsamość spichlerza Europy.

Julia Teslia, przesiedlona kobieta pochodząca z Chersonia, nauczyła się prowadzić samochód w wieku 12 lat i obecnie wykorzystuje swoje umiejętności w terenie. „Wiele osób zostało rannych i brakuje nam operatorów (traktorów)” – mówi. „Nie boję się ciężkiej pracy. Robię to od dziecka, a teraz robię to w innych warunkach”.

Zmiany te dotyczą poważnych konsekwencji wojny: Ukrainki stanęły w obliczu poważnych trudności finansowych. Wojna na Ukrainie miała niszczycielski wpływ gospodarczy, szczególnie na kobiety.

marząc o kraju jutra

Na początku roku ponad 4 miliony Ukraińców zostało wewnętrznie przesiedlonych, a bezrobocie było powszechne. Wśród osób, które przed wojną pracowały, kobiety częściej niż mężczyźni doświadczały skrajnej niepewności finansowej (23% w porównaniu z 14%).

Reklama

Gospodarstwa domowe, których głowami są kobiety, zgłaszają niższy miesięczny dochód gospodarstwa domowego niż gospodarstwa domowe prowadzone przez mężczyzn, ponieważ wiele z tych kobiet pozostaje zależnych od niestabilnych źródeł dochodu, a w wyniku przesiedlenia borykają się ze skrajnymi potrzebami.

Ukrainki strasznie wycierpiały w tej wojnie, a mimo to marzą o kraju jutra – kraju, w którym ich córki zostaną przyjęte i mile widziane na rynku pracy.

Nigdy nie zapominają, że nadejdzie dzień po wojnie. A kiedy tak się stanie, zadbajmy o to, aby kobiety siedziały za kierownicą.

Massimo Diana jest przedstawicielem Ukrainy w Funduszu Ludnościowym Narodów Zjednoczonych (UNFPA).

Reklama